Wystawa "Wizje"

o

Ieva Stankutė to artystka zajmująca się fotografią, sztuką książki i sztuką interdyscyplinarną. Ukończyła studia licencjackie z projektowania graficznego i obecnie studiuje na studiach magisterskich z fotografii. Autorka interesuje się sztuką książki, eksperymentuje z różnymi materiałami i formami oraz poszukuje nowych rozwiązań wizualnych. W jej twórczości poruszane są tematy osobiste – macierzyństwo, relacje, bliskość. Artystka wydała autorską książkę artystyczną i bierze udział w wystawach na Litwie i za granicą.
Audra Stankienė to artystka zajmująca się rzeźbą, małymi metalowymi rzeźbami i biżuterią konceptualną. Ukończyła studia na kierunku szkło i biżuteria. W swojej pracy przywiązuje dużą wagę do formy, namacalności i materialności. Wcześniej tworzyła biżuterię konceptualną do kolekcji modowych prezentowanych na wybiegu. Artystkę interesują idee recyklingu, zmiany znaczenia przedmiotów i transformacji materiałów. Jej prace często balansują między obiektem sztuki a przedmiotem użytkowym, stawiając pytania o funkcję, wartość i czas.
Wystawa „Wizje” zaprasza nas do zgłębienia fenomenu widzenia, widzenia. To nie tylko widzenie ciałem, ale także sercem, świadomością i duszą. To zdolność poznania, wynikająca z ciszy, z obserwacji stworzenia. Taka wizja pozwala nam rozpoznać dzieło Boga nie tylko we wspaniałych cudach, ale także w najprostszych rzeczach: w ziemi, w drzewie, w procesie wzrostu.
Dzieła dwóch pokoleń twórców – matki i córki – ukazują pokorę, ale i głęboki stosunek do żywego stworzenia. W ich pracy nie chodzi o kontrolę, ale o służbę. Nie o pragnienie zmiany, ale o pragnienie słuchania.
Znaki eksponowane na wystawie – fotografie kwiatów, odciski palców w ziemi, projekty ogrodnicze, drewniane rzeźby – stają się świadectwami wizji. Świadczą o spotkaniu człowieka ze stworzeniem, a poprzez nie – człowieka z Bogiem. Elementy eksponowane na wystawie – stają się swego rodzaju mapami znaków, w których kształtują się wizje. To nie tylko artystyczne artefakty, ale także świadectwa materii.
Praca ogrodnika to troska. To jak uczestnictwo w Bożym dziele stworzenia. Delikatna dłoń babci, zostawiająca ślady w glebie i roślinach, staje się żywym znakiem. Wskazuje na obraz Boga jako Stwórcy w człowieku, a człowiek, jako ogrodnik, jako artysta, uczestniczy w tym samym działaniu. Troska babci autora staje się tu świętą postawą – nie dominacją, ale współtworzeniem, w którym Bóg i człowiek wspólnie tworzą świat.
Relacja rzeźbiarza z drewnem nie polega na wtłoczeniu dzieła w formę, lecz na uwolnieniu jego istoty z niepotrzebnej, skrywającej skorupy. Drzewo jest tu postrzegane nie jako materiał, lecz jako świadek – z własnym „ja”, historią i Bogiem w nim odciśniętym. Dzieło to jest bliskie aktowi alchemicznemu, ale jednocześnie proroczemu – to nie człowiek przemawia do materiału, lecz materiał przemawia do człowieka.
„WIZJE” to wizje materii, próba świata, by ujrzeć siebie poprzez gest ludzkiej kreatywności. Kiedy wizja staje się świadectwem. Kiedy artysta staje się nie tym, który kształtuje, lecz pośrednikiem – sługą Wizji, pozwalając światu rozwijać się tak, jak widzi go Bóg.